Cabelos penteados, escanhoados perfeitos, actores perdidos pelo teatro (e que bons teriam sido no Dona Maria), contrastes perfeitos entre as mangas de camisa de colarinhos abertos, na nave, e as monocolores berrantes da moda ao pescoço, no altar.
A Missa seguiu os cânones. Música sacra, te deum, leituras, homilias, consagração, venha a nós o vosso reino, a bênção final e até alguns milagres. Fé, houve muita fé, e esperança também.
E o sussurro permanente:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis
E o murmúrio em surdina:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona eis requiem sempiternam.
LNT
[0.125/2011]